MEGJELENT A "POLONIA WĘGIERSKA" C. HAVILAPBAN
A lengyel évzáró nagyon hosszú volt. Beszédek, sok-sok kézfogás, fel a színpadra, le a színpadról libasorban. Azért volt ilyen hosszú, mert a két lengyel iskola egyszerre tartotta az évzárót. A végén volt egy vicces előadás, a Hamupipőke mesének nagyon szabad feldolgozásán nevethettünk. Aztán elindulhattunk, mert megjött a busz, és már utaztunk is a „magyar tengerhez”. Az elején minden rendben volt, amíg az autópályán le nem robbant a busz. Két órát vártunk egy másikra. Jól kezdődött ez a nyaralás, mondhatom!
Aztán megérkeztünk a Balatonra, a gyenesdiási táborba, aminek a neve: Vadóctanya Ifjúsági és Sporttábor. Tehát mi voltunk a Vadócok. Nóra néni, a tábor vezetője fogadott minket, aki nagyon kedves volt hozzánk. A táborban voltak velünk tanárok, akik vigyáztak ránk és foglalkoztak velünk: a folyton telefonáló Basia néni, a vicces Lucynka néni, és a sürgő-forgó, mindent elintéző Anna néni, aki egyben a mamám is. Szobaosztás, és végre kipakolhattuk a cuccainkat.
Másnap már kora reggel pancsolni készültünk, de a sors másképp akarta - elkezdett esni az eső. Kiderült, az időjárás csak bemelegített, mert hamarosan zuhogni kezdett, és ezért le kellett mondanunk a strandolásról. Két napig sírtak a felhők, én próbáltam nyugtatni őket, de ők csak sírtak. Vagy azon, hogy mi mit keresünk ott, vagy kár-örömkönnyeket hullattak, látván a boldogtalan és futkározó embereket. Egyik nap hirtelen kisütött a nap, siettünk hát a strandra, ami egyszerűen csodálatos hely. Vannak ott csúszdák, hinták, mászókák és van ott egy szép öböl is. Sajnos még fél óra sem telt el, és megint zuhogni kezdett. Na, vissza a táborba! Sebaj, hisz a fürdésen kívül sok érdekes dolgot csináltunk. Kézműveskedtünk, azaz papírvirágokat készítgettünk, és le kellett festeni a Gdanski címert. És nagyokat kirándultunk, elmentünk a Szabó Marcipán Múzeumba, ahol sok szép és ínycsiklandó művet láttunk. Bevallom, a legszívesebben mindet megettem volna. A múzeum után ellátogattunk a Keszthelyi Kastély parkjába is. Gyönyörű park, vannak ott szépen faragott szökőkutak és rengeteg virág. Én már voltam ott egyszer, amikor a „Figaro házassága” című szabadtéri színházi előadás volt. Aztán elmentünk az Afrikai Múzeumba, láttunk ott mindenféle trófeát, bikafejeket, zebrabőröket, amikről az a véleményem, hogy nagyon csúnya dolog megölni állatokat csak azért, hogy trófeát készítsünk belőle. Ezenkívül a nagyobb gyerekek szerveztek sportversenyeket. Én a pingpongra, a tollasra és a focira is jelentkeztem, habár nem is tudok focizni. A pingpong jól ment, két ellenfelet is legyőztem, a tollasban eleinte én vezettem, de a labda folyton beleakadt az ütőbe, és valahogy elvesztettem a meccset. De nem baj! Ez is csak játék, nem szabad túl komolyan venni. A foci még ennél is érdekesebb volt. A pálya pici volt, de őszintén szólva én ennek nagyon örültem. Így legalább nem kellett olyan sokat szaladni. Franciskával voltam egy csapatban. Egész jól ment, bár néha a labda mellé rúgtunk. Egyre jobban belejöttünk, és végül harmadikak lettünk.
a múzeumnál
Aztán az idő megkegyelmezett, és csütörtöktől kezdve csak sütött a nap. Sokat locsi-pocsiztunk, és csak úgy rohant az idő... mire észbe kaptam, már ott is volt a búcsú napja. Tábortüzet csináltunk, és erre eljött Éva néni is, iskolánk igazgatónője. Lengyel dalokat énekeltünk, még táncoltunk is. És sok édességet ettünk, amit Éva néni hozott. Az utolsó napon kemény birkózásba kezdtünk a ruháinkkal, hogy vissza beleférjenek a bőröndjeinkbe, ezt-azt biztosan ott is felejtettünk, de a jó és izgalmas emlékek örökre megmaradnak.
Dziennik znad Balatonu
W końcu dojechaliśmy na miejsce na obóz w Gyenesdiás o nazwie ,,Farma dzikusów - obóz sportowy dla młodzieży” Przywitała nas pani Nóra - zarządca tej ,,farmy”- była dla nas bardzo miła. Byli z nami nauczyciele: pani Basia, która ciągle wydzwaniała, śmieszna pani Lucynka, oraz ciągle biegająca i coś załatwiająca pani Ania, która jest jednocześnie moją mamą. Rozdano nam pokoje i nareszcie mogliśmy się wypakować. Następnego dnia rano szykowaliśmy się na plażę, ale niestety los chciał inaczej - zaczął padać deszcz. Okazało się, że pogoda tylko zrobiła sobie rozgrzewkę, bo za chwilę zaczęło lać i dlatego musieliśmy zrezygnować z kąpieli. Dwa dni płakały chmury - ja próbowałam je uspakajać, ale one nadal wylewały łzy. Nie wiem czy przez nas, czy po prostu były to łzy zadowolenia, że nam robiły na złość patrząc na smutnie biegających ludzi. Następnego dnia nagle zaświeciło słoneczko, a my szybko pobiegliśmy na plażę, ale niestety po pół godzinie znów zaczęło padać. Tak więc z powrotem do obozu! Nieszkodzi, przecież poza kąpielą robiliśmy dużo ciekawych rzeczy. Wycinaliśmy z papieru kwiatki, oraz malowaliśmy herb Gdańska. Robiliśmy wycieczki do Muzeum Marcepana, gdzie widzieliśmy dużo ładnych i smacznie wyglądających figurek marcepanowych. Przyznam się szczerze, że najchętniej zjadłabym wszystkie. Następnie przeszliśmy do parku przy pałacu w Keszthely, który był piękny i widzieliśmy tam różnorodne, rzeźbione fontanny oraz wiele cudnych kwiatów. Ja już tam raz byłam, kiedy było przedstawienie ,,Wesele Figaro”, które oglądałam z rodzicami. Potem wybraliśmy się całą grupą do Muzeum Afryki, położonego niedaleko naszego obozu, gdzie widzieliśmy różnorodne trofea, np. głowę byka i skóry zebry. Ja myślę, że to bardzo nieładnie zabijać zwierzęta tylko po to, żeby zbierać trofea. Ponadto na obozie starsze dzieci organizowały różne zawody sportowe. Ja zgłosiłam się do gry w pingponga, w lotki oraz w piłkę nożną, choć nie bardzo umiem w nią grać. W pingponga dobrze grałam, udało mi się pokonać dwóch przeciwników, w lotki najpierw ja prowadziłam, ale lotka ciągle zaczepiała się w siatkę i tak ja przegrałam. Ale nieszkodzi, ponieważ była to tylko zabawa. Piłka nożna była jeszcze ciekawsza, bo boisko było małe, a ja się z tego cieszyłam ponieważ nie musiałam tyle biegać. Byłam w jednej drużynie z Franciszką. Całkiem dobrze nam szło, choć kilkakrotnie spaliłyśmy, ale w końcu zajęłyśmy trzecie miejsce.
w wodzie
W końcu pogoda zlitowała się nad nami i wreszcie słońce zaczęło wspaniale świecić. Dużo się kąpaliśmy w Balatonie. Niestety czas szybko mijał, że nawet się nie obejrzeliśmy, a już nadszedł czas pożegnania. Dlatego też w przedostanim dniu zorganizowaliśmy ognisko, na które przyjechała pani Ewa - dyrektorka naszej polskiej szkoły i śpewaliśmy polskie piosenki oraz tańczyliśmy i jedliśmy pyszne kiełbaski oraz słodycze, które przywiozła nam pani Ewa. Następnego dnia rozpoczęliśmy waklke o spakowanie naszych rzeczy do walizek, aby wszystko się zmieściło. Może coś tam niechcący zostawiliśmy, ale przyjemne i ciekawe wrażenia zostały z nami na zawsze.
2008.07.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése