MEGJELENT A "POLONIA WĘGIERSKA" C. HAVILAPBAN
GYEREKSAROK
(hogyan látjuk mi a világot, azaz egy lengyel-magyar kislány történetei)
Ősz van. Az ősz nagyon szép évszak, színes levelek hullanak a fákról, és ripp-ropp hallatszik a talpunk alól. Az évszak szép, de sajnos ekkor kezdődik az iskola is, újra jön a magolás, izgulás, felelés. Mert tanulni csodás dolog, de miért kell dolgozatot írni? Nem értem.
Nekem ráadásul több is jutott, a magyar iskolán kívül lengyel iskolába is járok. De arra nem panaszkodom, a negyedik osztály szépen sikerült, most - ötödikes lettem ott is, - ugyanaz a tanár fog tanítani, pani Beata, és ő nagyon kedves, tehát nem félek. Ám a magyar iskolában! Hú, hirtelen annyi tanárom lett! Az egyik kedves, a másik szigorú, a harmadik mosolyogva osztja az egyeseket - állítólag.
De ez semmi! Beiratkoztam még egy iskolába, egy művészeti iskolába dráma szakos tanuló lettem. És képzeljétek - elsős! Visszamentem az időben, újra első osztályba járhatok, hurrá! Majd tanulunk verset mondani, színészkedni, meg színházba is járunk, hogy megnézhessük, hogyan csinálják a nagyok. Már szerepet is kaptam, egy színdarabban én leszek az egyik katona. Én, egy kislány! De nem baj. Ha felnőtt leszek művésznő lesz belőlem, remélem. Színésznő, festő, vagy éppen író, még nem tudom, lehet, hogy mindhárom egyszerre.
Egyik vasárnap szép idő volt, szüleimmel elmentem Gödöllőre megnézni a kastélyt, ahol Sissy hercegnő is járt. A színháztermet néztük meg és a parkot. A színházterem érdekes volt, felmentünk a színpadra, megnéztük, hogy valamikor mindenféle guri-murin tologatták a díszleteket, meg különleges kötelekkel igazgatták őket. Felmentünk a páholyba, ahol régen a hercegek ültek. Én pont Ferenc herceg székére huppantam le. Kár, hogy nem volt éppen akkor előadás. A kastély udvarán hintóba ültem, mint egy igazi hercegnő, és körbekocsikáztam mamámmal a parkot.
hintóban
Szeptember közepén egy este koncerten voltam, a Czerwony Gitary lengyel zenekar koncertjén. Rengeteg lengyel és magyar felnőtt is ott volt, meg gyerekek is, ismerősök innét-onnét. Fantasztikus volt. A zenészek hangja, a dallamok és a szövegek - csodás volt. Jó volt látni, ahogy az apukák és anyukák együtt énekeltek a zenészekkel, meg hajolgattak ütemre. Körbetáncoltuk a termet, aztán a végén többször is kértük, hogy énekeljenek még. Amikor vége lett vettünk lemezeket, és autogramot kértünk tőlük.
A fárasztó nap után jött egy másik fárasztó nap: az állatkertben voltam anyukámmal és egy barátommal. Sokat nevettünk például a zsiráf nyelvén, ahogy kinyújtotta felénk. De még mókásabbak voltak a vízilovak, a hatalmas szájukat kitátották, és várták a zoo-csemegét. Vajon mennyi apró falatkát kell ezeknek megenniük, hogy megtöltsék óriási bendőjüket? Aztán elmentünk „majomkodni” a játszótérre, ugrabugráltunk, mígnem este lett, és a kapuk kezdtek kifelé nyílni. Így lettek a bejáratok is kijáratok. Jaj! Holnap iskola! - gondoltam hazafelé menet.
Azon a héten már több dolgozatot is kellett írni a magyar iskolában. Nagyon fárasztó volt, de elég jól sikerültek a dogák. Aztán képzeljétek - a művészeti iskolában két ötöst is kaptam egyszerre, mert szépen olvastam fel egy hosszú verset, és jól tapsoltam le egy ének ritmusát. Tá-tá-titi-tá-tá-szün-tá-szün-szinkópa-tá-tá... valahogy így.
A következő hét végén a Közlekedési Múzeumban voltam a szüleimmel. Láttam modelleket a jövő autó terveiről, régi autókat, amiket kipróbálnék, csak úgy lobogna a hajam a szélben. Furcsa formáik voltak, és nem is mentek olyan gyorsan, mint a mai autók, de nekem nagyon tetszettek. Némelyik versenyautóba bábukat ültettek, mintha vezetnék a gépeket, én köszöntem nekik, de ők csak a versennyel foglalkoztak, még csak rám sem pillantottak.
A szeptember tehát izgalmas volt, sokmindent láttam, megismertem, remélem a következő hónapok is ilyenek lesznek - de az iskolai izgalmakat azért kihagynám a kalandokból.
KĄCIK DZIECKA
Jest jesień. Bardzo ładna pora roku, kolorowe liście spadają z drzew i chrupią pod nogami. Sama pora roku jest ładna, ale wtedy zaczyna się szkoła i znów trzeba wkuwać, denerwować się przy odpowiedziach. Sama nauka to wspaniała rzecz, ale dlaczego trzeba pisać klasówki? Nie rozumiem.
Mnie na dodatek więcej zajęć przypadło, bo oprócz węgierskiej szkoły chodzę też do polskich, ale na tę dwie nie narzekam bo czwarta klasa dobrze mi się udała w obydwóch polskich szkołach, teraz chodzę do piątej klasy i uczą mnie te same panie, które są bardzo miłe i nie muszę się bać. Ale w węgierskiej szkole! Nagle tyle mam nowych nauczycieli! Jedna jest milsza, druga mniej, trzecia lubi wpisywać jedynki - podobno. Ale to nic! Zapisałam się jeszcze do jednej szkoły artystycznej, gdzie uczę sie aktorstwa. Wyobraźcie sobie, że tam chodzę do pierwszej klasy. Cofnęłam się w czasie i znów jestem pierwszakiem. Będziemy się uczyć wierszy, będziemy chodzić do teatru zobaczyć jak to robią prawdziwi aktorzy. Już dostałam pierwszą rolę w jednym przedstawieniu będę żołnierzem, ja - mała dziewczynka?! Ale nie szkodzi. Jak będę dorosła mam nadzieję, że będę prawdziwą aktorką, albo malarką, pisarką - sama jeszcze nie wiem.
Pewnej niedzieli kiedy była ładna pogoda pojechałam z rodzicami do Gödöllő zobaczyć pałac, w którym żyła też księżniczka Sissy. Obejrzeliśmy salę teatralną oraz piękny park. Sala teatralna była bardzo ciekawa, weszliśmy na scenę i widzieliśmy, jak kiedyś na różnych kulkach-szpulkach przesuwali dekoracje i ustawiali przy pomocy specjalnych lin. Weszliśmy do loży, gdzie dawniej siedzieli książęta i hrabiowie. Ja zajęłam miejsce Franciszka Józefa. Szkoda tylko, że akurat wtedy nie było przedstawienia. W pałacowym ogrodzie wsiadłam do karety i jak prawdziwa księżniczka przejechałam z mamą cały park.
w krześłe Franciszka Józefa
W połowie września pewnego wieczoru byłam na koncercie ,,Czerwonych Gitar” czyli występie polskiego zespołu. Dużo było gości Polacy i Węgrzy, dorośli i dzieci (włącznie ze mną). Było fantastycznie. Głosy muzyków, piosenki - cudowne. Przyjemnie było patrzeć, jak tatusiowie i mamusie razem śpiewali z zespołem i poruszali się w rytm muzyki. Tańczyliśmy wszyscy razem dookoła sali, a na końcu prosiliśmy bijąc brawo, żeby jeszcze nam śpiewali. Po koncercie kupiliśmy płyty z nagraniem, które nam zadedykowali.
Po tym męczącym mile dniu nadszedł drugi też mile męczący dzień: byłam z mamą i moim kolegą w ZOO. Dużo śmialiśmy się na przykład z żyrafy, jak wyciągała do nas język żeby dostać jeść. Ale jeszcze fajniejsze były hipopotamy, jak otworzyły swoje wielkie pyski i czekały na przysmak zoologiczny. Ciekawe ile kilogramów tych małych kawałków muszą pożreć, żeby się najeść? Potem poszliśmy „małpować małpy” na plac zabaw - skakaliśmy dopóki nie zrobił się wieczór, bramy zaczęły się otwierać na zewnątrz. Tak wejścia zamieniły się w wyjścia. Oj! Jutro już szkoła ! - pomyĺałam wracając do domu.
W następnym tygodniu pisaliśmy dużo klasówek w węgierskiej szkole. Bardzo to było męczące, ale całkiem dobrze mi się udały. A teraz posłuchajcie: w szkole teatralnej dostałam dwie piątki naraz, ponieważ ładnie przeczytałam wiersz i dobrze wyklaskałam rytm piosenki.
W następny weekend pojechałam do Muzeum Transportu z rodzicami. Widziałam modele samochodów przyszłości,, stare auta, które chętnie bym wypróbowała i wiatr rozwiewałby mi włosy. Miały one dziwne formy i nie jechały tak szybko, jak dzisiejsze samochody. W niektórych siedziały manekiny, jakby prowadziły te cacka. Ja ich witałam, ale oni tylko zajęci byli wyścigiem i nawet na mnie nie spojrzeli.
Tak więc wrzesień był bardzo interesujący, dużo rzeczy poznałam, mam nadzieję, że następne miesiące też takie będą - choć te szkolne tremy nie są takie fajne.
2007.10.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése