Hova repül a repülő? - Belgiumbaaaa!
Hol van? Nem találom! Talán ott van a szekrény alatt? Nem. Egyáltalán van? Talán nincs is! Miről beszélek? Hát arról! persze, kedves olvasó, honnan tudnád miről beszélek? Természetesen a francia szótárról! Miért éppen francia? Mert a repülő elrepít Belgiumbaaaaa! Elnézést, nem Belgiumbaaaaa, hanem Belgiumba. Bocsánat, kicsit szétszórt vagyok, mert izgulok.
Ugyanis körülbelül márciusban megtudtam, hogy májusra terveznek egy tanulmányi utat Brüsszelbe! Persze, hogy jelentkeztem. Ezt a kalandot Pani Beata Mondovics szervezte-tervezte. Már március elején izgultam, mi lesz? kinél leszek? hogyan? mi? mikor? miért? Kiderült, hogy családoknál fogunk lakni, és kiválaszthatunk a címek közül egyet. Paulinát választottam, őt sem ismertem, de tetszett a neve. Jó választás volt! Küldtem neki egy e-mailt, visszaírt, máris szimpatikusnak látszott. Ráadásul kiderült, hogy azonos napon születtünk, csak ő egy évvel korábban, és sok hasonló tulajdonságunk van. Van egy kisöccse is, egy pici baba. Rengeteg levelet írtunk egymásnak, küldtünk magunkról képeket, nevetgéltünk, és vártuk a nagy napot. Végre - pakolászás, izgulás, energiaital elő, és irány a repülőtér! Ahogy felemelkedett a gép a kis ablakon át néztem az egyre kisebb embereket, amik már Barbie-babáknak tűntek, az autók matchboxoknak, az épületek meg legóknak. Így lett Budapest meseváros. Integettem még a mamának, akit persze már nem is láttam, de elképzeltem, ahogy könnyezve áll a repülőtéren. A repülőn olvasgattam, beszélgettem, és nevetgéltem Vikivel, aki mellettem ült. Épségben megérkeztünk! Gyorsan a csomagokat! Mekkora tömeg! Egyre jobban izgultunk: milyenek lesznek a családok? Kedvesek? Mogorvák? Azok biztosan nem, hiszen mi hozzuk a vidámságot. Végre megérkezett Beata néni bőröndje, és indultunk hiper sebességgel a kijárat felé. Már vártak ránk. Paulina és apukája is ott volt, bemutatkoztunk egymásnak, és már mentünk is haza. Mármint nem Budapestre, hanem az ő otthonukba. A kocsijukban beszélgettem Paulinával, nagyon jó fej. Az apukája, Bronek bácsi viccelődött, mint az enyém is szokott. Hazaérkezve megláttam a babát, Oliviert az anyuka, Basia néni kezében. Meg akartam ölelgetni, de mama intett, nehogy erősen megölelgessem a babát, mert az nem a cicám. Sokat nevettünk, szaladgáltunk a szappanokkal, törölközőkkel, a baba sírt, kapkodás, késői lefekvés, villámgyors alvás - mindjárt péntek. Városnézés lesz a program. Elraktam kis táskámba a jegyzetfüzetemet, a tollamat, és az ágyba magamat.
Másnap a Grand Placon gyülekeztünk, sok szép épület vett körül bennünket - meg persze a csokiboltok, Belgium egyik nevezetessége a rengeteg nagyon finom csoki. Néhány nevet megjegyeztem: Leonidas, Godiva... valahogyan így hangzottak. Fényképezni a boltokban nem volt szabad, féltek, hogy csokiboltosok vagyunk, és ellopjuk a csokiötletüket!
Kicsit bíbelődtünk az emlék-boltokban. Paulina vett nekem egy I LOVE BRUSSELS pólót. És fintorogva néztem azt a sok ajándékot a polcokon, ami egy pisilő gyereket ábrázolt. A lányok azt mondták: híresség. Nem értettem. Mert pisilt? De nemsokára megkaptam a választ egy olyan kis szökőkútnál, aminél egy fiúcska pisilt.
- Hé, ez volt a boltokban is... - ám be se fejezhettem, máris meséltek róla. Kiderült, hogy ez a gyerek mentette meg Brüsszelt. A neve: Manneken Pis. Le is fotóztattam magam vele. Hű! Egy pisilő hős! Menőőő! :D
Aztán sétáltunk a Pałac Królewski parkjában. Csodaszép volt, szétszáguldottunk pár fényképet készíteni. A szobrok meg bámultak bennünket, talán a fejüket is csóválták: minek rohangálnak ezek az emberek mindig!
Szóltak, hogy megyünk még az Atomiumba. A név hallatán azt hittem atomok lesznek benne, meg biológiai dolgok, de helyette a nagy gömbökben azt mutatták be, hogyan keletkezett ez az épület, és hogyan élnek a pingvinek a Déli-sarkon. Készítettünk fotókat, vicces arcokat vágtunk. Aztán megnéztük még Paulina lengyel iskoláját, megzavartunk pár órát, fotóztunk, a tanulók örültek, hogy pár percig nem kell figyelniük a tanárra, hanem pózolhatnak nekünk.
Hazamentünk, átöltöztünk, ettünk-ittunk, babát kényeztettünk, tévéztünk, és akkor megzavart minket az óra:
- Ébresztő lusta népség, irány a bowling-terem! Még elkéstek, és persze a szegény, öreg óra lesz a hibás!
Egyből felébredtünk álom-világunkból, kapkodva felvettük a cipőt, kabátot.
- Sosem bowlingoztam még! - izgultam.
- Soha? Akkor ideje, hogy kipróbáld! - mosolygott Paulina. Nevettünk egész úton, aztán megérkeztünk egy nagy épülethez, ami étterem és sportterem volt egyben. Összejött a csapat, és lasagnát, spagettit ettünk, meg szenvedtünk a nagy golyókkal. Közben kattogtak a fényképezőgépek, készült pár fotó gurítás közben, és ugyebár mi látszik rajta? A popónk. Jókat nevettünk, mire észrevettük, már 11 óra lett. Hű, de késő!
Elérkezett a szombat. A foglalkozások napja. Ásítozva felébredtünk, reggeliztünk - arcunk majdnem a nutellás kenyérre zuttyant, és hajszál híján bugyiban indultunk el. Bronek bácsi elvitt minket autóval a parkba, a könyvtárhoz. A szél süvített, a tóban meg kacsák és hattyúk pancsoltak.
- Menjetek, nézelődjetek itt a parkban, tíz perc múlva itt találkozunk, és addig gondolkozzatok: a természet milyen részévé szeretnétek válni? - nyomkodta karóráját az ottani lengyel tanár. Szétszéledtünk, beszélgettünk, és eldöntöttem: kacsa lennék. Visszamentünk a könyvtárba, és verset elemeztünk, meg írtunk, dolgoztunk, érdekes játékokat játszottunk. Aztán csengett az óra - hapták! irány haza! Este még Paulinával elmentünk az Atomiumhoz, mert éjszaka nagyon szépen csillog rajta a sok kis lámpa.Másnap az utolsó délelőtti foglalkozás. Milyen hamar elment az idő, mintha pár perccel ezelőtt érkeztem volna csak meg. A lengyel könyvtárban csücsültünk, és írtunk. Hogy mit írtunk? Fogalmazást. Milyen fogalmazást? Arról, hogy melyik része vagyunk a természetnek, és egy kalandunkat kellett leírnunk. Milyen kalandot? Jaj, ne halmozz már el kérdésekkel olvasó, hanem figyelj! Miután megírtuk, beadtuk, és a lengyel tanárnő azt mondta:
- Kinyomtatom, és két könyvet csinálok belőle. Az egyik marad itt Brüsszelben a lengyel iskolának, a másik megy majd Budapestre.
Aztán uzsgyi Paulinához, és gyömöszölés a bőröndbe - közben Olivier babusgatása. A repülőtér felé menet betértünk egy nagyon régi cukrászdába. Elmajszoltunk három nagy gombóc fagylaltot. Aztán irány a repdeső-tér! Vártunk sokáig, míg bemehettünk, végre-valahára sorra kerültünk! Ám a bácsi nem engedett át minket kis bőröndünkkel és kicsi hátizsákunkkal. Folyton azt hajtogatta mutatóujját rázva:
- One bag! One bag!
Mintha robot lenne. Beletuszkoltuk pici bőröndünkbe a táskákat, és csak a repülőn vettük ki. A repülőn már pihentünk, olvastam, kinéztem az ablakon. Távolodtunk. Majdnem elsírtam magam, amikor már leszálltunk, és megláttam mamát. Mosolyogva megöleltük egymást, és meséltem össze-vissza, hogy apu és mama nem értett egy mukkot se. Milyen hamar elment az idő! Alig várom a mesekönyvet! Vajon most mit csinál Paulina? Talán még mindig integet a már nem is repülő repülő felé.
a csoportDokąd leci samolot? - do Belgiiiiiii!
Gdzie jest? Nie mogę znaleźć! Może jest pod regałem? Nie. Czy ja w ogóle mam ? Może nie!
O czym mówię? Oczywiście, miły czytelniku skąd możesz wiedzieć? Szukam francuskiego słownika . Dlaczego właśnie francuskiego? Ponieważ polecę do Belgiiiiii!
Przepraszam, jestem trochę roztargniona. W marcu dowiedziałam się, że w maju szkoła polska, którą prowadzi pani Beata Mondovics planuje i oczywiście organizuje wyjazd na warsztaty teatralne do Brukseli. Mamy tam mieć wspólne zajęcia z uczniami tamtejszej polskiej szkoły.Okazało się, że będziemy mieszkać u rodzin wybranych przez nas. Było nas sześcioro i każde z nas miało wybrać adres i nazwisko partnera. Ja wskazałam na Paulinę ponieważ podobało mi się jej imię. Był to świetny wybór, jak się okazało! Wysłałam jej maila, w którym się przedstawiłam, a ona mi odpowiedziała- od razu wydała mi się bardzo sympatyczna. Okazało się, że urodziłyśmy się tego samego dnia i miesiąca , tylko ona o rok wcześniej.Ponadto mamy podobne cechy charakteru. Pisałyśmy do siebie wiele listów, przesłałyśmy swoje zdjęcia i rodziny też. Paulina ma malutkiego brata , który podczas mojego pobytu miał akurat 3 miesiące.
Nie mogłyśmy się doczekać dnia, kiedy się spotkamy. Nareszcie nadszedł moment nerwowego pakowania, szykowania. Ubieramy się , wypijamy napój dodający energii i ruszamy na lotnisko!Jak samolot wznosił sie do góry, przez małe okienko patrzyłam na coraz mniejszych ludzi, którzy wyglądali , jak małe laleczki, a samochody to były matchboxy , budynki z kolei klocki lego. I tak Budapeszt stał się miasteczkiem z bajki. Machałam mamie, której oczywiście już nie widziałam, ale wyobrażałam sobie jak stoi ocierając oczy. W samolocie podczas lotu czytałam, rozmawiałam i żartowałam z Viki, która siedziała koło mnie.
Szczęśliwie dolecieliśmy: pani Beata, Viki, Gabi ,Zuzia,Tomek , Michał i oczywiście ja też.
Szybko zabraliśmy nasze małe bagaże. O rety, ale tłum na tym lotnisku. Coraz bardziej się denerwowałam: jacy będą ci, którzy na nas czekają? Mili? Na pewno, bo przecież my przywieźliśmy ze sobą dobre, wesołe nastroje. Nareszcie dotarła na taśmie waliza pani Beaty i ruszyliśmy z super prędkością do wyjścia. Już na nas czekali. Na mnie czekała Paulina i jej tata. Przedstawiliśmy się sobie i ruszyliśmy do domu - do ich domu, nie do Budapesztu. W samochodzie rozmawiałam z Pauliną, bardzo fajna dziewczyna. Jej tata, pan Bronek dużo żartował , tak jak mój tata. Po dotarciu do domu zobaczyłam dzidziusia w rękach pani Basi - mamy. Natychmiast chciałam maluszka uściskać, ale pamiętałam, że mama moja uprzedzała mnie, że to nie jest moja kiciusia i nie mogę tak mocno ściskać . Dużo się śmiałyśmy szykując się do kąpieli, potem do spania. Jeszcze szybko włożyłam do plecaka notes, długopis, a potem siebie do łóżka, szybkie spanie bo jutro piątek i mamy w planie zwiedzanie miasta.Następnego dnia mieliśmy spotkanie na Grand Placu, gdzie wokół nas stały piękne budynki i oczywiście sklepy z pysznymi czekoladami. Kilka z nazw zapamiętałam: Leonidas, Godiva.... jakoś tak brzmiały. Niestety nie wolno robić zdjęć w takich sklepach bo właściciele bali się, że możemy im ukraść czekoladowe pomysły.
Potem rozglądałyśmy się trochę wśród pamiątek. Paulina kupiła mi koszulkę z napisem:I LOVE BRUSSELS. Ja przyglądałam się małej figurce na półkach, która przedstawiała małego siusiającego chłopczyka. Koleżanki mówiły, że to bardzo sławna osoba. Nie rozumiałam. Dlatego, że siusia? Niedługo dostałam odpowiedź przy fontannie z taką właśnie figurką. Okazało się, że ponoć ten to chłopiec uratował Brukselę. Nazywał się Manneken Pis. Zrobiłam sobie z nim zdjęcie. Oh! Siusiający bohater! Ale super! :DPotem spacerowaliśmy w parku Pałacu Królewskiego. Przepiękne miejsce. Rozeszliśmy się, aby zrobić zdjęcia. Pomniki stały i patrzyły na nas jakby się dziwiły dlaczego my tak biegamy!
Zawołali nas i powiedzieli, że idziemy teraz do Atomium. Słysząc to myślałam, że będziemy tam oglądać atomy i jakieś różne biologiczne, chemiczne rzeczy. Okazało się w ogromnych kulach pokazywali, jak powstał ten właśniue budynek i jak żyją pingwiny na Biegunie południowym. Pstrykały nasze aparaty i robiliśmy śmieszne miny. Potem poszliśmy zobaczyć brukselską polską szkołę. Poprzeszkadzaliśmy w lekcjach robiąc zdjęcia, a uczniowie się cieszyli, że zamiast słuchać nauczyciela, mogą nam pozować .
W domu przebrałyśmy się, piłyśmy, jadłyśmy, pieściłyśmy dzidziusia, i oglądałyśmy telewizję i wtedy właśnie zadzwonił budzik:
- Pobudka leniuchy - ruszamy do kręgielni. Pospieszcie się, bo się spóźnicie i potem będziecie mówić, że to wina biednego i starego zegara!
Szybko byłyśmy gotowe. Jeszcze nigdy nie grałam w kręgle ! - miałam tremę.
- Nigdy? No to najwyższy czas wypróbować- śmiała się Paulina.
Całą drogę żartowałyśmy. W dużym budynku była restauracja i sala sportowa i tam spotkało się całe towarzystwo. Walczyliśmy z kręglami, a potem jedliśmy spagetti i lasagne. Robiona nam zdjęcia podczas rzucania kulami i co widać na zdjęciach ? nasze pupy. Śmieliśmy się z tego . Zabawa była super , a czas szybko mijał i zrobiła się 11 wieczorem. Ale już późno!
Nadeszła sobota. Dzień zajęć. Obudziłyśmy się ziewając. Śniadanie - głowa o padała nam na chleb z nutellą. Pan Bronek zawiózł nas do biblioteki w parku. Wiał silny wiatr, a w jeziorku kąpały się kaczki i pływały dumne łabędzie.
Pani nauczycielka z tamtej szkoły dała nam bardzo ciekawe zadanie: Mieliśmy się rozejrzeć po parku i wybrać jaką częścią przyrody chcielibyśmy zostać. Ja zdecydowałam: będę kaczką. . Dzwonek! Ruszamy do domu. Wieczorem poszłam z Pauliną do Atomium, ponieważ w nocy jest ślicznie oświetlone.
Następnego dnia były ostatnie zajęcia. Jak szybko mija czas! Jakbym dopiero kilka minut wcześniej przyjechała. W polskiej bibliotece siedzieliśmy i pisaliśmy. Co pisaliśmy? Wypracowanie. Jakie wypracowanie? O tym, że jaką częścią natury jesteśmy i o jednej przygodzie. O jakiej przygodzie? Oj, proszę Cię czytelniku, nie pytaj tyle tylko słuchaj! Kiedy skończyliśmy pisanie, oddaliśmy, i pani nauczycielka powiedziała:
- Wydrukuję, i zrobię dwie książki: jedna zostanie tutaj w Brukseli, a drugą wyślę do Budapesztu, do waszej szkoły.
Po zajęciach prędko do Pauliny i upychanie moich rzeczy do walizki i oczywiście pieszczenie Oliviera. Po drodze na lotnisko wstąpiliśmy do bardzo starej cukierni. Zjadłyśmy z Paulina po trzy wielkie kulki lodów! Kiedy skończyłyśmy, szybko na lodnisko! Nieee: lotnisko ! Tam podczas kontroli jeden pan nie pozwolił nam przejść z naszymi małymi walizkami i plecakiem. Ciągle powtarzał pokazując kciukiem:
- One bag! One bag! - zupełnie jakby był robotem.
Wpychaliśmy torby do walizki i tylko w samolocie wyjeliśmy. Potem już odpoczywaliśmy, czytałam, wpatrywałam się w chmury. Prawie się rozpłakałam, że już koniec podróży, ale jak zobaczyłam mamę i tatę uśmiechnęłam się i przytuliłam ich . Zaczęłam opowiadać o wszystkim naraz, więc mama i tatuś niczego nie zrozumieli. Jak szybko minęły te cztery dni - jestem bardzo ciekawa co teraz robi Paulina ? Może jeszcze macha do mnie, choć samolot już odleciał. Uwierzcie mi , była to ODLOTOWA wycieczka.
Do zobaczenia w Budapeszcie !
a Királyi Parkban 
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése