MEGJELENT A "POLONIA WĘGIERSKA" C. HAVILAPBAN
Kirándulás
Jól indult a vakációm: alighogy véget ért az iskola, máris izgalmas kirándulásokra indultam, előbb a Balatonhoz lengyel nyelvi táborba, aztán - hurrá! - busszal Lengyelországba.
Ez a lengyelországi utazás fárasztó, de nagyon érdekes volt. Az indulás napján nagyon korán kellett kelni, álmos voltam még, mikor a buszra vártam anyukámmal, sok lengyel nénivel és bácsival, és magyarokkal együtt. Míg izgulva vártuk az eltévedt buszt, Iga nénit, a nagy szervezőt kérdezgettem:
- Hova fogunk menni? Mit látunk majd?
- Auschwitzba, Krakkóba és Zakopanéba megyünk. Érdekes lesz, meglátod - mosolygott Iga néni.
Iga néni mindig mosolygott, mindig vidám volt, ami nagyon tetszett nekem, mert én is mindig mosolygok és viccelgetek.
Az út nagyon hosszú volt. Kanyarogtunk a hegyeken át, szinte már elszédültem.
Délután megérkeztünk Auschwitzba, ami nagyon érdekes, de rettentően szomorú hely volt. Bementünk a lágerbe, ahol régen annyi szörnyűség történt! Nem is gondoltam, hogy ilyen borzasztó dolgokat tesznek emberek másik emberekkel. Az ártatlan raboknak levágták a hajukat, elvettek tőlük mindent, és ha betegek lettek, vagy öregek voltak, akkor gázkamrában megölték őket. A kisbabáktól elvették a játékaikat és injekcióval megölték őket, a felnőtteket barakkokba zárták, és dolgoztatták őket, míg bírták. Furcsa volt azt a rengeteg edényt, műlábat, cipőt, bőröndöt látni... azokon még nevek is voltak. Miközben az épületek között sétáltunk - eleredt az eső. Mintha az ég, az Isten is sírt volna látva ezt a sok szörnyűséget! Remélem, soha többé nem tesznek ilyet az emberek.
Este Krakkóba utaztunk, szép szállodában laktunk. Másnap nagyot sétáltunk. A város gyönyörű! Csodálatos volt a vár, a templomok, épületek szépek, színesek voltak. Engem nagyon izgatott a Waweli Sárkány, mert meséből ismertem már, és izgalmas volt elképzelni, hogy kijön a barlangjából. De nem jött, biztosan nem volt már éhes. Pfű, megúsztuk! A katedrálisban megnéztük a királyok sírjait, Báthoryét is, aki közös lengyel-magyar király volt. Érdekes volt Zsigmond király harangja. Amikor elmentünk mellette hozzá kellett érni, valamit kívánni, hátha igaz lesz. Én is kívántam valamit, de nem mondom meg, bebeeee, mert akkor nem teljesül. Az idegenvezető sokat mesélt, nagyon figyeltem, de már felét elfelejtettem. Arra emlékszem, hogy azt mondta, régen Krakkó volt Lengyelország fővárosa, és azért van ilyen sok király itt eltemetve, és azért olyan csodálatos város ez. Aztán végigsétáltunk a Sukennice-n, és ott kaptam egy kis sárkány figurát emlékbe a mamámtól. Csak kölyök sárkány, nem bánt, nem kell félni tőle.
Még aznap délután elmentünk a wieliczkai sóbányába. Ha jól emlékszem 300 lépcsőfokot kellett a földbe lefelé menni, hogy a bányába érjünk - de megérte. Minden sóból volt. Megnyaltam titokban a falakat, azok is, de a padló, a csillárok, a szobrok, még a képek a falon, azok is sóból voltak kifaragva. Mesefigurák is voltak, ott volt a hét törpe, ők segítettek régen a bányászoknak a nehéz munkában. Egy hatalmas teremben is jártunk, ahol II. János Pál pápa szobrát is láttam, aki már nem tudott eljönni sétálni a bányába. De sietnünk kellett, mert éppen esküvőre készülődtek. A hosszú séta végén lifttel mentünk fel. Amikor meghallottam, hogy „lift”, nagyon megkönnyebbültem, mert aggódtam, vajon fel tudok-e menni olyan sok lépcsőn. Mikor kijöttünk a számban még éreztem a sós ízt, és hogy ne felejtsem el ezt a kalandot - kaptam a mamámtól egy sóból készült lámpát, és egy kicsi szerencsefát, aminek sóból van a lombja.Hazafelé jövet megálltunk Zakopanéban. De gyönyörű tájakat láttunk! Azok a zöld erdők, az a friss hegyi levegő! Hmmm! Még a sajtok szaga is más volt, össze-vissza kóstolgattam, és sokfélét vettünk is, hogy hazavigyünk. De ott a legérdekesebb a tutajozás volt a Dunajecen. Azok olyan tutajok, amik összekötözött, faragott fahasábok, sokan beleültünk, és két górál irányította azon a hideg és gyors folyón. Jó móka volt. A górálok olyan lengyelek, akik itt élnek a hegyekben, a nevük is azt jelenti: hegyi emberek. Nagyon humorosak voltak, sokat meséltek tutajozás közben. Tetszett az Anyósnyelv-hegy neve, meg a górál viccek, furcsán mesélték őket. A kanyargós vízen mindig megkérdezték, hogy a következő hegy jobbra lesz, vagy balra?
- Balra - mondták a többiek.
- Jobbra - mondtam én, és kinek volt igaza mindig? Persze, hogy nekem.
Aztán láttuk a szlovákokat a túlsó parton, nagyokat köszöntünk nekik:
- Ahoj! - és nevettünk.
Sajnos haza kellett indulnunk, gyorsan elszaladt ez a pár nap. Beültünk a buszba, és elindultunk a hegyeken át, kacskaringózva, néha megpihenve út közben, és nagyokat szívtunk a tiszta hegyi levegőből..
Csodálatos kirándulás volt. Ha lehet, megint elmegyek, de csakis Iga nénivel, aki olyan sok történetet, meg viccet ismer, és olyan szépen tud mesélni. És akkor majd megint kérdezhetek tőle:
- Pani Iga! Pani Iga! Pani Iga!
- Poczekaj, Laura!
- Dobrze... Ale pani Iga...!
Wycieczka
Dobrze się zaczęły moje wakacje: ledwo się skończyła szkoła, a ja wyjechałam na fajne kolonie nad Balaton na obóz językowy a potem hip hip hura! autokarem do Polski.
Sama podróż była męcząca, ale bardzo ciekawa. W dniu wyjazdu trzeba było bardzo rano wstać, byłam jeszcze zaspana kiedy czekałam z mamą i innymi Polakami i Węgrami na przyjazd autokaru. W tym czasie pytałam panią Igę - naszą wielką organizatorkę:
- Dokąd pojedziemy i co zobaczymy?
- Do Oświęcimia, do Krakowa i do Zakopanego. Będzie bardzo ciekawie, zobaczysz - uśmiechnęła się pani Iga, która zawsze jest wesoła i lubi żartować tak, jak ja.
Droga była bardzo długa. Jechaliśmy przez góry i wiele zakrętów, że prawie już kręciło mi się w głowie.
Po południu dotarliśmy do Oświecimia, miejsca ciekawego, ale też bardzo smutnego. Weszliśmy na teren obozu zagłady, gdzie wydarzyły się straszne rzeczy! Nie potrafiłam sobie wyobrazić, jak ludzie mogli zadręczać innych ludzi. Niewinnym więzniom ścinali włosy, zabierali im wszystkie osobiste rzeczy, kazali im pracować i głodzili ich, jak zachorowali, lub byli starzy i słabi to zabijali ich w komorach gazowych. Malutkim dzieciom zabierali zabawki i zabijali zastrzykami. Niesamowite było oglądać naczynia, protezy, obuwie oraz walizki... na niektórych były nawet napisane nazwiska. Podczas przechodzenia między barakami, zaczął padać deszcz. Tak jakby sam Bóg zaczął płakać widząc te okropności. Mam nadzieję, że nigdy więcej ludzie nie zrobią takich rzeczy.
Wieczorem pojechaliśmy do Krakowa, do bardzo ładnego i miłego hoteliku. W następnym dniu dużo spacerowaliśmy. Kraków jest bajeczny. Mnie bardzo zainteresował Smok Wawelski, bo czytałam o nim w księdze polskich bajek. Straszne było sobie wyobrazić jak wychodzi ze swej smoczej jamy. Ale tak się nie stało, widocznie nie był głodny, na szczęście!
W Katedrze obejrzeliśmy między innymi groby królów, Bathorego też, który był wspólnym królem Polski i Węgier. Bardzo ciekawy był dzwon Zygmunta. Jak przechodziliśmy koło niego trzeba go było dotknąć i pomyśleć jakieś życzenie . Ja też coś pomyślałam, ale nie powiem nikomu, bebeeee, bo się nie spełni. Nasza pani przewodniczka dużo i ciekawie nam opowiadała, a ja słuchałam jej z zainteresowaniem, ale niestety już większości nie pamiętam. To zapamiętałam, że dawniej stolicą Polski był Kraków, dlatego tu są groby królów i jest to piękne , historyczne miasto. Następnie spacerowliśmy po rynku i w Sukiennicach, gdzie dostałam małego smoka od mamy. Jest jeszcze mały i nie trzeba się go bać.
Jeszcze tego samego dnia pojechaliśmy do kopalni soli w Wieliczce. Jeśli dobrze pamiętam to 300 schodów w dół - dużo, ale było warto. Wszystko było z soli. Polizałam ściany, tak żeby nikt nie widział - były z soli, jak również podłoga oraz żyrandole, rzeźby, nawet obrazy na ścianach też. Mijaliśmy bajkowe figury między innymi krasnoludków, które pomagały dawniej górnikom w ich ciężkiej pracy. Doszliśmy do pięknej sali, gdzie była figura Papieża Jana Pawła II, który niestety przed śmiercią już nie zdążył zagościć w kopalni. Musieliśmy się spieszyć bo właśnie szykowano ślub. Po długim spacerze wjechaliśmy windą do góry. Kiedy usłyszałam, że „winda” - odetchnęłam, bo już się martwiłam, czy będę mogła wejść na górę po tylu schodach. Po wyjściu czułam w ustach słony smak i żeby nie zapomnieć tych wrażeń - dostałam od mamy lampę solną oraz drzewko szczęścia, które ma liście z kryształków soli.
Wracając na Węgry zatrzymaliśmy się w Zakopanem. Widzieliśmy piękne widoki. Te wspaniałe zielone lasy i wysokie góry, i to górskie powietrze! Mmmm! Nawet sery miały inny, górski zapach, kosztowałam wiele z nich, i dużo też kupiłyśmy, aby zawieźć do domu.
Ale najfaniejszy był spływ Dunajcem na tratwach. Są to takie łódki zrobione z desek związanych ze sobą, gdzie może usiąść dużo osób. Dwóch górali prowadziło tratwę przez tę zimną i wartką rzekę. Była to fajna zabawa. Górale to tacy ludzie, którzy mieszkają w górach i stąd wywodzi się ich nazwa. Mieli oni poczucie humoru i dużo nam opowiadali o sobie, żartując jednocześnie z nami. Podobały mi się nazwy gór, np. ,,Język Teściowej”, podczas zakrętów pytali nas gdzie pojawi się ta góre - z prawej, czy lewej strony?
- Z lewej! - odpowiadali jedni.
- Z prawej! - mówiłam ja, i kto miał rację? Oczywyścze prawie zawsze ja..
Widzieliśmy też Słowaków na brzegu i witaliśmy ich :
- Ahoj! - i śmieliśmy się.
Niestety musieliśmy wracać do domu, tak szybko minął czas. Weszliśmy do autokaru i ruszyliśmy znów przez góry, zakrętami, czasem odpoczywając i wdychając na zapas górskie powietrze.
Była to wspaniała wycieczka. Jeśli będę mogła to znów pojadę, ale tylko z panią Igą.
Wtedy znów będę ją ,,zamęczać„ pytaniami:
- Pani Igo! Pani Igo! Pani Igo!
- Poczekaj Lauro !
- Dobrze... Ale pani Igo!
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése