MEGJELENT A "POLONIA WĘGIERSKA" C. HAVILAPBAN
Pál Karcsi bácsi óóóóóóóriási kirándulásra hívott bennünket. Zakopanéba! Kora reggel kellett kelni, sietni a buszhoz. Én a szüleimmel mentem, mert most apukám is velünk jött, nem tudott ellenállni a nagy kihívásnak, a beígért hegymászásnak. És megint velünk tartott a keresztanyukám, Julika és a lánya, Borika. Naná, hogy Iga néni vezette a csapatot, ki más?
A busszal néhol megálltunk levegőzni és kinyújtóztatni a lábunkat, na meg Zakopane előtt megnézni egy gyönyörű, nagy fatemplomot az országút mellett. Orawkának hívják ezt a falut, ahol a templom áll, és aki még nem látta ajánlom, feltétlenül nézze meg. Gyönyörűek a fára festett képek, ott a 10 parancsolat, és sok magyar király képe díszíti a falakat, mert a templomot magyarok alapították.
Végül megérkeztünk, és egy mélyet szippantottunk a friss hegyi levegőből. Kis faházakkal voltunk körülvéve, amik annyira tetszettek. Szívesen laknák bennük. Este vacsora... mit vacsora? Lakoma volt, a pocinkat úgy megtömtük, hogy alig tudtunk mozdulni. Közben táncbemutató volt, „góral” lány és fiú táncolt. Felkértek közülünk is embereket. Sajnos engem nem kért fel a fiú, pedig érdekes lett volna, ahogy ott próbálok billegve „góral” táncot járni. A lány felkérte apukámat, én készítettem róla fényképet, aztán egész este viccelődtünk apukám kínlódásán. Ő nevetett a legnagyobbakat az egészen.
Másnap hatalmas séta várt ránk. A hegy aljáig busszal mentünk, előbb megnéztünk egy gyönyörű kis templomot, persze ez is fából volt. Elfelejtettem a nevét, de ha arra jártok nézzétek meg ti is. Egy kanyarban a fák közt megtaláljátok, sokan vannak ott. Aztán nekivágtunk a nagy útnak. Azt jósolták, hogy az út nem hosszú, és nem meredek. Lehet, hogy nem volt hosszú, se meredek, de hosszúnak tűnt, ugyanis kigubbadó köveken kellett császkálni, és majd négy órán át másztunk, míg felértünk. Közben gyönyörű kilátásokban gyönyörködtünk, hatalmas kövekben, amik közt tiszta patakvíz folyt, még kis vízesések is voltak. És ettünk fincsi áfonyabogyókat is. Ott a Tátra „tetején”, 1500 méter magasan a Hala Gąsiennicowán pihentünk kicsit, meleg levest ettünk és teát iszogattunk. A lefele út sokkal könnyebb volt, hiszen lefelé menni mindig könnyebb. Szedtünk sétabotokat, és azokkal totyogtunk le a hegyen. Mire leértünk pirospozsgás volt az arcunk. A jó levegő kicsípte a pofinkat. Fáradtan huppantunk a buszba. Éjjel nagyon hamar elaludtam az óriási séta után!
a csúcson
Harmadnap saját programunk lehetett. Én, és kis csapatom felvonatozott a Gubałówkára. Kár, hogy nem maradtunk fent egész nap! Hűvös és ködös volt az idő, ezért finom teácskát iszogattam Borival, illetve a szüleink forralt sört ittak, és nagyon sok hegyi levegőt szippantottunk magunkba, hogy hazahozzuk. Aztán vettünk pár dolgot, és gyorsan benéztünk a zakopanei kis Kościół Matki Boskiej Częstochowskiej fatemplomba. Ott is minden fából volt, még a szögek is, mint a másik két templomban. A kis temetőjébe híres családok voltak eltemetve.
Ebéd után hazaindultunk, kanyargós úton át a hegyeken, éjjel volt, mire hazaértünk, épphogy sikerült elkapni az utolsó buszt. És a szüleim csak mondogatták: jaj! a derekam! jaj! a lábam! De igazából nem panaszkodtak, nagyon jól érezték magukat, megérte elfáradni.
Kierunek - Zakopane!
Pan Karcsi Pál zaprosiła nas na przeeeeeeewspaniałą wycieczkę do Zakopanego! Wstaliśmy bardzo rano i potem szybko do autokaru. Razem ze mną jechali moi rodzice - teraz był z nami mój tata, który nie mógł odmówić sobie wspinania się w góry. Jak poprzednim razem tak i teraz była z nami moja mama chrzestna Julika i jej córka Borika. I oczywiście że pani Iga prowadziła nas, a kto inny?
Po drodze zatrzymywaliśmy się kilka razy rozprostować nogi i przed samym Zakopanem zwiedziliśmy piękny drewniany kościół w Orawce. Kto jeszcze nie widział koniecznie musi zobaczyć. Cały kościół jest pełen pięknych obrazów, a nawet 10 przykazań jest namalowanych oraz są tam portrety królów węgierskich, gdyż kościół ten wznieśli Węgrzy.
kościół w Orawce
W końcu dojechaliśmy mijając piękne drewniane domki, w których chętnie bym zamieszkała! Po wyjściu z autobusu wzięliśmy głęboki oddech łykając wspaniałe górskie powietrze. Wieczorem kolacja... kolacja? To nie była zwykła kolacja tylko uczta przez duże ,,U”. Tak dużo jedliśmy tych pysznych dań, że prawie nie mogliśmy się ruszać. Podczas kolacji były pokazy tańców góralskich, które pokazywała nam sympatyczna para, prosząc do tańca niektórych z gości. Niestety mnie nie poprosili do tańca, a szkoda bo ciekawa byłam, czy umiałabym naśladować te podskoki. Góralka poprosiła do tańca mojego tatę, a ja zrobiłam im kilka zdjęć. Potem cały wieczór śmieliśmy się z tego, jak męczył się tańcem. Tak w ogóle on sam się najbardziej z siebie śmiał.
Następnego dnia czekała nas wyprawa. Do podnóża góry dojechaliśmy autobusem, przedtem jednak obejrzeliśmy piękną drewnianą kaplicę. Położona jest za zakrętem wśród drzew. Koniecznie tam zajrzyjcie, kiedy będziecie w okolicy. Następnie ruszyliśmy w drogę pod górę. Mówiono nam, że droga nie będzie zbyt stroma i zbyt długa. Może rzeczywiście nie było, ale wydawała się trudniejsza ponieważ cały czas trzeba było iść po kamieniach i to prawie 4 godziny. Po drodze były tak piękne widoki, wielkie kamienie, po których płynęły górskie potoki, a nawet małe wodospady. Zrywaliśmy z krzaczków jagody, które były przepyszne. Na górze, 1500 m wysokiej Hali Gąsiennicowej odpoczywaliśmy jedząc gorącą zupę i pijąc herbatę. Po odpoczynku ruszyliśmy w drogę powrotną. Schodzenie było nieco łatwiejsze. Pomagaliśmy sobie kijkami i tak dotarliśmy na dół, skąd wyruszyliśmy rano. Górskie powietrze i słoneczko pomalowało nam policzki na czerwono. Wieczorem szybko zasnęłam po takiej wycieczce.
Ostatniego dnia pobytu mieliśmy swój program. Nasza grupka wybrała się kolejką na Gubałówkę. Szkoda, że nie mogliśmy tam zostać cały dzień! Było dość zimno, dlatego ja i Bori piłyśmy gorącą herbatę, a dorośli grzane piwo. Potem wciągnęliśmy głęboko ostre, górskie powietrze - aby starczyło nam aż do domu. Pod Gubałówką kupiliśmy pyszne serki i poszliśmy zobaczyć zakopiański kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej, który również wybudowany jest z drzewa. Nawet gwoździe były drewniane, jak w poprzednich kościołach. Obok jest mały cmentarz, gdzie są groby słynnych rodzin związanych z Zakopanem.
Po obiedzie ruszyliśmy autokarem do domu. Był już późny wieczór, kiedy dotarliśmy do celu. Rodzice co jakiś czas mówili - oj, moje nogi!, oj moje plecy! - ale uśmiechali się przy tym, bo warto było się zmęczyć, żeby zobaczyć tyle pięknych rzeczy.
2008. 10.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése