MEGJELENT A "POLONIA WĘGIERSKA" C. HAVILAPBAN
- Nyáron, augusztus 17-én nagy útra indultunk Lucynka nénivel, a Balti-tengerhez, Łebába utaztunk egy nemzetközi lengyel gyerektáborba néhányan: Marcin, a kis Vera meg a nagy Vera, Móni, Dominika, Olivér, Gabi a nővérével, Szilviával, és én. Buszokkal utaztunk oda és vissza, olyan irdatlan messzeségbe, így az utazás maga is kaland volt. Naponta diktafonra mondtam, hogy mi történt, mit csináltunk, így egy kis naplót készítettem. Lássuk...
Lengyelországi naplóm
1. nap: Ma kora hajnalban keltem, hogy elérjem a buszt. Orange a busz neve, és tényleg narancs színű. Eleinte minden rendben volt, kaptunk fülhallgatót, és így tudtam rádiót hallgatni, ami az ülésbe volt beszerelve. Aztán rosszul lettem, és előre kellett ülnöm. Krakkóban nem maradt időnk ebédelni, szaladtunk a következő buszhoz, amivel már együtt utaztunk szerb és román gyerekekkel, akik szintén ebbe a táborba jöttek.
2. nap: Végre megérkeztünk! A busz egy nagy zöld és itt-ott kopott szürke épület előtt állt meg, amire az volt írva: „Korsarz”, ez magyarul azt jelenti, hogy Kalóz. Ez volt a hotel. Egy bank is volt ott, ami úgyszintén zöld volt, de nem abba költöztünk be. Kiszálltunk a buszból, és becipeltük a csomagjainkat. Most, amikor a naplómat írom egy emeletes ágyon ülök, és még kicsit szédülök a nagy út után. Hajnali öt van. Szerencsére a földszinten lakom négy nagyon kedves lánnyal, Mónival, Dominikával, és a két Veronikával, így nekünk nem kellett felcipelnünk a nehéz bőröndöket az emeletre! Huhú! Nemsokára reggeli lesz! Reggeli után indulunk a városba, meg a tengerpartra, pedig hullafáradtak vagyunk. Miért nem hagynak minket kicsit aludni?
Álmosan vánszorogtunk a partra, de megérte: a tenger csodaszép! Levettük a cipőt, és belehuppasztottuk a lábunkat a puha homokba. Meg persze a vízbe is. Kicsit felüdített minket a hideg víz, de most este arra vágyom, hogy holnap alvásnap legyen. Aludni, aludni, aludni...
3. nap: Sajnos ez a nap sem „lustanap”, megint ugyanaz a program. Partozás. Én nem úszok, mások se, mert nagyoooon fagyos a víz. Ismét csak a lábunkat mártjuk bele, meg napozunk, én olvasok.
Este diszkó. Átöltözünk, festjük magunkat, és röhigcsélünk, milyen viccesen nézünk ki így kifestve. Elkezdődött a diszkó!! Nyomás felfelé! Szaladunk, majd leesik a cipőnk, fel a lépcsőn, fel a magasba. Közben magunkban átgondolunk néhány számunkra fontos dolgot: Jól nézek ki? Vannak már ott mások is? És fiúk? Neeeem. Nincs fent senki. Kinyitom az ajtót és mit látok? Fényeket, mindenféle színűt, csak embert nem látni. Berontunk és táncolni kezdünk, a színes kavarodástól robotnak nézünk ki. Lépteket hallok. Biztosan újabb fiatalok, akik már alig várják, hogy megmutathassák tánctudásukat, vagy bukásukat? Román lányok jönnek csilivili ruhában rázni a popókat. Fiúk is, de belőlük sokkal kevesebb. Csak kettő. A hősök. Már lehetett vagy tíz óra, mikor fáradtan az ágyba dőltünk.
a tengerpart
4. nap: Elmegyünk Helbe, ami egy város a Balti tengernél, akárcsak Łeba. A program: megnézzük a tengeri fókák etetését. Alig várom!
Ez a tengerpart is szép, csak ne lenne ilyen hűvös idő! A sirályok rikoltoznak, friss a levegő... a homok is puha, a víz is jeges, akárcsak Łebában... Egy vásárba csöppentünk, lehet venni kispárnákat, bögréket, táskákat, és mindenféle kagylót, gyűrűt. Én egy fókás mintás párnát vettem, amire rá van írva, hogy „Jestem foczką z Helu”. Magyarra fordítva: én egy fóka vagyok Helből. Tik-tak, tik-tak! de szalad az idő! És én is szaladok... a fokáriumba.
Szuper! Itt támaszkodok a... támaszkodóban, és bámulom a dagadt fókákat. Van szürke, barna, fekete is, és egy öreg szürkés színű fóka, ami szép lassan császkál-mászkál. Időnként átcsúszkálnak egy bukkanón. Jön az etetés. Egy fehér pólós nő jön nehéz vödröt cipelve, teli hallal. De falánkak! Vége az etetésnek... a tengeri állatok kergetni kezdik a nénit, hogy még több halat adjon, de nem, mára elég! - Laura, idejönnél? - integet nekem Lucyna néni. Én odamegyek, beállok a tapsoló emberek közé. Lucyna néni meg eltűnt a tömegben, és én idegen emberekkel körülvéve álldogálok és várok. Várok, és várok, hol vannak már a többiek? - Laura, jössz már? Tessék? Kapom fel a fejem. Lucyna néni fogja a kezem, és húz a többiek felé.
- Irány a kilátó! - mondja a táborvezető néni. A kilátó nagy és piros. Benne rengeteg lépcső. Felmászunk, a kilátás csodaszép! Látni lehet a partot, a fákat és az apró embereket. Na, most irány le! Egy kis boltban odalent veszek apukámnak egy matróz figurát gipszből. Csíkos ruhája van, és nagy sörhasa. Az apukám ellentéte.
5. nap: Ma reggeli után bejelentették, hogy elmegyünk megnézni a homokhegyeket, azaz a „wydmákat”. Pakolunk, öltözünk, izgulunk, pakolunk, megyünk. A tengerparton vonulunk, Teresa néni vezet minket, leveszem cipőmet, és lábamat mélyen a homokba süppesztem. Mmm..
- Huhh, de fáradt vagyok... és rosszul vagyok - dörmögöm. A többiek észre sem veszik, hogy lemaradozom, úgy elmerülnek a beszélgetésben és a fújtatásban. Egyre hátrébb, és hátrébb... pihenő. Huhh! Lecsücsülünk, szuszogunk, indulunk tovább. Egyre rosszabbul vagyok. Nem mesélem el, mi történt, ajaj! Aztán együtt sétálunk fel a homokdombokon. Süvít a szél, a homokot a szemembe szórja. Lecsücsültem, és nézem a a dombon lefelé csúszkáló gyerekeket. Szóltam Teresa néninek, hogy én is megyek, mert jobban vagyok. Gurulok, tiszta homok a nadrágom, a pólóm, meg a... mindenem. Darek bácsi arabnak öltözve mászkált közöttünk, és viccelődött, mi meg lefotóztuk. Visszafelé megint rosszul lettem, meg is ijedtem, hogy valami vírus elkapott. Amikor végre visszaértünk fáradtan és üres hassal feküdtem le az ágyamra, mert nem ehettem vacsorát, hogy rendbejöjjön a pocim.
6. nap: A mai program mi is lenne? Tengerpart! Nagy homokvárat építettünk, és áztattuk a lábunkat. Más nem is történt.
7. nap: Indulás a partra fürödni. Most nem a szokásos úton megyünk, hanem egy új úton, a hajóösvényen, én legalábbis így hívom, mivel tele van horgászhajókkal, horgászokkal, és csónakokkal. A „lubickolás” a szokásos, lábmártás, homokban totyogás, aztán haza. Ám a hazaút nem szokásos számomra.
Az úgy történt, hogy Lucyna nénivel cipzárfigurákat nézegettünk. A homlokomhoz csaptam:
- Most jut eszembe, szeretnék fagyit. Marta néninek kiabáltam, hogy máris megyek, és beálltam a sorba. Marta néni visszakiáltott, hogy Lucyna nénivel menjek vissza a táborba. Én bólintok, megkapom a fagyit, és várok, várok, Lucyna néni nem jön. Hova tűnt? Elindulok abba az irányba, ahová Marta néniék mentek. Megyek, nyalom a fagyit. Kezdek megijedni. Ismeretlenek az épületek, az utca neve is... hopsz! sikerült eltévednem! Úgy látszik ez lassan szokásom lesz. Lucyna néni sehol. Se a többiek... Riadtan forgolódok, merre tovább? Egy néni megszólított, kérdezi, mi történt. Mondom neki, hogy eltévedtem. A néni felhívja a szállodámat, de nem veszi fel senki. Felhívja a rendőrséget. Beszállok a kocsiba, és úgy érkezem. Bilincs nem volt rajtam. Hát ez azért nem semmi kaland volt!
8. nap: Tenger. De nem mehettünk a vízbe, mert ki volt rakva egy piros zászló, ami vihart jelzett. Napoztunk, olvasgattunk, röpiztünk.
Amikor visszamentünk a táborba, lustán elterültünk az ágyunkon. Aztán felráztak minket kicsit. Pin-pong versenyt rendeztek, amire én is beneveztem. Minden ellenfelemet legyőztem, így én lettem a lányok között a győztes.
Este filmvetítés, „Tylko mnie kochaj!”, azaz Csak engem szeress! volt a film címe. Egy kislányról szól, aki nem ismerte az édesapját, és mikor megtalálta, csak annyit kért tőle, hogy szeresse. Érdekes film volt. Aztán lejegyzeteltem ezt is, és irány az ágy...
9. nap: Délelőtt egy nagy tóhoz, a „Serbska” tóhoz mentünk, ahol vízibiciklizhettünk. Ebéd után pedig hajókázás volt a program. Csuda neve volt a hajónak: „Brzydkie Kaczątko”, azaz Rút kiskacsa. Beúszott a hajó a tengerbe messze, óriási hullámok dobálták, én a hajó orrába mentem a többiekhez, erre felcsapott egy nagy hullám, és csurom víz lettem. Remek volt ez a program. Vajon kell ma még fürödnöm?
10. nap: Ez volt végre a lustika nap! Hurrá!
11. nap: Még egy lustika nap... azt csináltunk, amit akartunk. Én, miután már kiolvastam minden könyvemet vettem magamnak párat, meg újságot is.
Este összegyűltünk a nagyteremben, ahol minden ország képviselői énekeltek egy-egy lengyel dalt. Majd’ mindenki a „Hej, sokoły”-t énekelte, két román lány egy ismeretlen lengyel dalt, alig lehetett érteni, talán ez félig románul volt? Mi következtünk, elénekeltünk egy dalt, aztán Marcin és Olivér duóztak egyet. Azután az egész tábor együtt elénekelte a mit is? Persze, a „Hej, sokoły”-t! Erre egyedül elénekeltem a „Lato, lato”-t. Sikerem lehetett, mert megtapsoltak, pedig én azt hittem, hogy ki fognak szaladni a teremből rémülten a hangom miatt.
12. nap: Reggel tábori keresztelés volt, azaz felavattak minket Nagy Táborlakókká! Mindenféle feladatot kellett teljesíteni, így tobozokon kellett mezítláb sétálni, aztán egy ősrégi levest nyomtak a szánkba, vízzel kellett lenyelni, de én persze kiköptem, végül a vicces Darek bácsinak, aki beöltözött Neptunnak meg kellett csókolni a kezét. Két táborvezető ördög, másik két felnőtt angyal ruhában terelgetett minket. Néhány gyereket megszórtak liszttel. Sokat nevettünk.
Este egy lovardában tábortüzet raktak a tiszteletünkre, és természetesen lehetett lovacskázni is. Volt póni, meg nagy ló is, de senki sem a pónit választotta, mindenki a nagy lovakat fárasztotta, így a póni pihenhetett. Remélem nem haragszik rám, hogy nem őt választottam.
13. nap: Reggel kimentünk a tengerpartra elbúcsúzni a víztől, belemártottam a lábam, fotózgattunk, kicsit vizes is lettem, mert egy hullámfogónál álldogáltam, és míg integettem a tengernek az lefröcsölt búcsúzásként.
Aztán ebéd után nagy harcba kezdtünk a ruhákkal, begyömöszöltük őket a bőröndjeinkbe, és vacsora után megérkezett a busz. A társaság betódult a buszba, és 9 órakor már indultunk is. Egész éjjel utaztunk, Krakkóba reggel érkeztünk. Tulajdonképpen ez már a 14. nap, hú, bennem teljesen összekeveredtek a napok, annyit ment ez a busz! Picit körülnéztünk, ettünk, és megint felülhettünk az Orange járatra. Késő este lett, mire Budapestre érkeztünk... nem mondom meg, mennyire fáradt voltam! De azért elvállalnék még egy ilyen utat, csakhogy megint a csodás Łebában lehessek...
- Tego lata, 17 sierpnia ruszyliśmy z panią Lucynką nad morze Bałtyckie do Leby. Jechaliśmy tam na międzynarodowy obóz młodzieżowy: mała Vera i duża Vera, Mónika, Dominika, Gabi i jej starsza siostra Szilvia oraz Marcin, Olivér, Attila i ja. Tam i z powrotem jechaliśmy autokarem tak strasznie daleko, że już sama podróż była przygodą... Codziennie nagrywałam na dyktafon wszystkie zdarzenia i tak narodził się mój dziennik. Oto w skrócie:
Dziennik z nad Bałtyku
1. dzień: Dziś bardzo rano wstałam, aby zdążyć na czas odjazdu autokaru. Miał on nazwę Orange i rzeczywiście był pomarańczowego koloru. Na początku wszystko było dobrze, dostaliśmy słuchawki i tak mogłam słuchać muzyki i oglądać telewizję. Potem niestety zrobiło mi się niedobrze i musiałam usiąść na przodzie. Po dotarciu do Krakowa okazało się, że już nie mamy czasu zjeść obiadu bo musieliśmy przesiadać się na drugi autobus wiozący nas do Łeby. Teraz jechaliśmy razem z dziećmi z Serbii i Rumunii.
2. dzień: Nareszcie dotarliśmy na miejsce: była 5 rano. Autokar zatrzymał się przy zielono-szarym budynku z napisem: ,, KORSARZ”. Obok stał też jeden zielony budynek, był to bank, ale nie tam się wprowadziliśmy. Wyszliśmy z autobusu dźwigając bagaże. Teraz, kiedy piszę te słowa siedzę na piętrowym łóżku i trochę jeszcze mi się kręci w głowie po tak długiej podróży. Na szczęście dostałyśmy pokój na parterze - mieszka ze mną cztery miłe dziewczynki: Mónika, Dominika i dwie Very - i my nie musiałyśmy dźwigać bagaży na piętro. Niedługo będzie śniadanie, a potem ruszamy do miasta i nad morze pomimo, że jesteśmy bardzo zmęczeni. Dlaczego nie pozwolą nam trochę dłużej pospać?!
W półśnie idziemy nad brzeg morza... Jest to przepiękne! Zdjęliśmy buta, a nogi zapadają się nam w miękki piasek i oczywiście wchodzimy do wody, która nas obudzi ponieważ jest bardzo zimna. Teraz marzę tylko o tym, żeby spać, spać, i spać...
3. dzień: Oczywiście ten dzień też nie był dniem leniuchowania. Idziemy nad morze, ja nie pływam, inni też nie bo woda jest baaaaaaaaardzo zimna. Znów tylko moczymy nogi, opalamy się, ja czytam.
Wieczorem dyskoteka. Przebieramy się, robimy makijaż i śmiejemy się z tego, jak wyglądamy wymalowane. Potem prędko po schodach, aż o mało nie pogubiłyśmy butów bo właśnie już było słychać muzykę. Oczywiście szybko sprawdzamy, czy dobrze wyglądamy i zgadujemy, czy są tam już jacyś fajni chłopcy. Otwieram drzwi i co widzę? - różnokolorowe światła, ale sala jest pusta. My wchodzimy i zaczynamy tańczyć. Wchodzą dziewczęta z Rumunii w mini spódniczkach z maxi ochotą do tańca. Szkoda, że nie mówią po polsku, tylko: „cześć” i „co robisz”? Chłopcy też są, nawet i dwie. Bohaterowie. Już 10, zaraz padnę do łóżka.
4. dzień: Jedziemy do Helu - miasta nad Bałtykiem tak, jak Łeba. Program: zobaczymy, jak karmią foki. Nie mogę się doczekać!
Samo morze i brzeg jest piękny, tylko szkoda, że nie jest cieplej. Mewy krzyczą nad nami, świeże powietrze, miękki piasek, a woda tak samo lodowata, jak w Łebie. Podczas spaceru w mieście można było kupić poduszeczki, kubki, pierścionki oraz inne drobiazgi. Ja kupiłam małą poduszkę z napisem: ,, Jestem foczką z Helu”. Oh, jak ten czas leci! Ja też lecę... do fokarium!
W fokarium stoję oparta o poręcz i przyglądam się grubym fokom. Są szare, brązowe, czarne i jedna widać foka-staruszka, która pomału porusza się w tą i z powrotem. Nadchodzi pora jedzenia. Pojawia się pani w białej bluzce dźwigając ciężkie wiadro pełne ryb. Ale te foki mają apetyt! Już wszystko zjadły, a jeszcze patrzą w kierunku wiadra te łakomczuchy. Chodź tu, i poczekaj na mnie! - mówi pani Lucynka. Ja stoję i czekam, czekam, czekam... Nikogo. Nareszcie idą! Teraz oni, czy ja się zgubiłam?
A teraz kierunek wieża! Wieża jest duża, czerwona i ma mnóstwo schodów. Po wejściu na górę oglądamy piękną panoramę, morze i spacerujących małych ludzików wyglądających jak mrówki. A teraz schodami w dół.
W małym sklepiku z pamiątkami kupiłam tatusiowi gipsową figurkę marynarza z dużym brzuchem - zupełne przeciwieństwo mojego taty.
wydmy
5. dzień: Dziś po śniadaniu idziemy oglądać wydmy. Pakujemy się i ruszamy. Pani Teresa prowadzi nas brzegiem morza. Zdejmujemy buty i maszerujemy po piasku. Już długo idziemy, a ja czuję się zmęczona, i trochę mnie mdli. Nareszcie na chwilę się zatrzymujemy, ale zaraz znów ruszamy. Potem razem chodziliśmy po piaskowych wzgórzach, a wiatr wiał nam w oczy. Zaczęliśmy toczyć się z pagórków - super uczucie, tylko pełno piasku mieliśmy pod ubraniem. Pan Darek przebrał się za Araba, chodził między nami i żartował, a my robiliśmy mu zdjęcia. Ponieważ w drodze powrotnej znowu poczułam się niedobrze - więc tego dnia położyłam się spać bez kolacj? Co za życie! Trudno, niech żołądek odpocznie. Może nie złapałam żadnego wirusa? - na szczęście nie.
6. dzień: Jaki dziś program? Może morze? - oczywiście! Budowaliśmy zamki z piasku, zbieraliśmy muszelki i moczyliśmy nogi w zimnej, słonej wodzie.
7. dzień: Jest niedziela. Kilkoro z naszej grupy, słowackiej i serbskiej idziemy do kościoła. Słuchamy chóru sióstr zakonnych i bardzo nam się podoba kościół oraz śpiew.
Tego dnia na plażę idziemy inną drogą, którą nazwałam aleją kutrów rybackich ponieważ było ich tam bardzo dużo. W drodze powrotnej miałam przygodę: Właśnie oglądałyśmy z panią Lucynką różne ozdoby do suwaków, kiedy zobaczyłam lody i bardzo chciałam sobie kupić, więc powiedziałam pani Marcie, a ona pozwoliła mi, tylko kazała wrócić do domu z panią Lucynką. Kupiłam lody i jedząc je czekam na panią Lucynkę - ale ona jakoś nie nadchodzi. Gdzie jest? Tak więc po pewnym czasie oczekiwania ruszam w tym kierunku, w którym poszła pani Marta. Nagle patrzę, że jakieś nieznane mi budynki i ulice. Chyba udało mi się zgubić! Nie widzę ani pani Lucynki, ani nikogo z naszej grupy, kręcę się wkoło i już płakać mi się chce. Pewna pani pyta co mi się stało - a ja mówię zgodnie z prawdą, że się zgubiłam. Chcąc mi pomóc zadzwoniła do hotelu, ale nikt nie odbierał. Poprosiła więc o pomoc policjantów. Do domu dojechałam samochodem policyjnym... ale bez kajdanek. Taką to miałam przygodę. Chyba jeszcze długo będę to wspominać.
8. dzień: Program na dziś... no co? Morze! Ale nie możemy pójść do wody, bo wisi flaga czerwona, i to znaczy, że, będzie bardzo silny wiatr. A słońce mamy piękne, więc opalamy się, czytamy i gramy w siatkówkę.
Jak wróciliśmy do hotelu chcieliśmy poleniuchować, ale nic z tego - zorganizowali nam konkurs gry w ping-ponga. Mnie udało się pokonać przeciwników i tak wśród dziewczyn zdobyłam I miejsce. Wieczorem oglądaliśmy film pt.,,Tylko mnie kochaj” o dziewczynce, która nie znała swojego ojca, a kiedy go odnalazła, to prosiła tylko o jedno: ,,kochaj mnie”... Był to dobry i ciekawy film. Szybko zanotuję to wszystko i do łóżka...
9. dzień: Przed południem poszliśmy nad jezioro „Serbska”, gdzie pływaliśmy rowerami wodnymi. A po obiedzie płynęliśmy statkiem o nazwie ,,Brzydkie Kaczątko”. Dotarliśmy prawie na środek morza, gdzie olbrzymie fale uderzały o burtę, ja poszłam na sam dziób, nagle jedna z fal uderzyła we mnie tak, że zrobiłam się całkiem mokra. Był to super program. Czy mam dziś jeszcze brać prysznic? Czy nie?
10. dzień: Hura! To jest nareszcie dzień leniuchowania! Nawet nic nie notuję!
11. dzień: I jeszcze jeden dzień na luzie... Robimy, co chcemy. Ja - ponieważ już wszystkie książki przeczytałam kupiłam sobie kilka i komiksy też, oczywiście.
Wieczorem zebraliśmy się wszyscy w dużej sali, gdzie każda z grup i miała zaśpiewać polską piosenkę. Oczywiście większość śpiewała „Hej, sokoły”, potem dwie dziewczynki z Rumunii jakąś nieznaną piosenkę, czy to było po polsku, czy po rumuńsku, nie wiadomo. Następnie przyszła kolej na nas, po czym Marcin i Oliwier zaśpiewali w duecie. Na koniec wszyscy razem zaśpiewaliśmy znów ,,Hej Sokoły”. Ja odważyłam się sama zaśpiewać ,,Lato, lato...” Okazało się, że większość nie znała tej piosenki - więc bili mi brawo, chociaż ja myślałam, że uciekną z sali, jak usłyszą mój głos.
12. dzień: Rano był ,,Chrzest obozowy”. Musieliśmy przejść przez różne próby: np. boso chodzić po szyszkach, następnie zjeść jakąś starą zupę popijając wodą, ale ja na końcu wyplułam oczywiście bo była straszne! Następnie trzeba było pocałować w rękę pana Darka przebranego za Neptuna. Dwóch kierowników obozu przebrało się za diabła i oczywiście były również dwa anioły. Kilkoro z dzieci posypano mąką. Dobrze się bawiliśmy.
Wieczorem było ognisko w stadninie koni i mogliśmy również pojeździć na koniach. Był tam i kucyk, ale wszyscy woleli męczyć duże konie, tak więc kucyk mógł odpoczywać. Mam nadzieję, że nie obraził się na mnie, że nie jego wybrałam.
13. dzień: Rano poszliśmy pożegnać się z morzem, zamoczyliśmy nogi, robiliśmy zdjęcia. Pomachałam morzu na pożegnanie a ono odpowiedziało mi małą falą, która trochę mnie zamoczyła.
Po obiedzie rozpoczęła się walka z pakowaniem rzeczy do walizek. Kiedy zjedliśmy kolację - podjechał autokar i wszyscy zajęliśmy miejsca, a o 9 ruszyliśmy w powrotną drogę. Całą noc jechaliśmy, a rano byliśmy w Krakowie, gdzie trochę spacerowaliśmy. Aha, to już właściwie 14. dzień, ale te dni tak się łączą kiedy się siedzi w autobusie, że nie wiem, który jest w końcu. Ważne, że w Krakowie zjedliśmy obiad i znów w podróż Orangem do Budapesztu, gdzie dotarliśmy późnym wieczorem. Teraz szybko nagram na dyktafon ten dziennik, ale jestem strasznie, strasznie zmęczona! Jednak powiem szczerze, że podjęłabym się jeszcze raz takiej podróży, aby znów być w Łebie...
2008. 09.
Nincsenek megjegyzések:
Megjegyzés küldése